spookcamping

Nog vol van alle indrukken van de dag van gister worden we vandaag op ons gemakje wakker. Dienke schijnt zo vol indrukken gezeten te hebben dat ze zelfs in haar slaap er over verteld heeft. Henny kon van alle indrukken gewoon niet slapen. Ach ja, wat wil je ook na zo'n dag.

Rond een uurtje of half twaalf rijden we van de camping weg. Vandaag gaan we richting het Finger lake district (letterlijk vertaald betekend dit het vinger meer gebied). Dit gebied heet zo omdat van boven af de meren net op vingers lijken. Het zijn dus meerdere langgerekte meren bij elkaar. Morgen willen we hier een dagje doorbrengen en vanmiddag gaan we alvast kijken of we een wandeling daar kunnen maken. 

De rit er naar toe is wederom prachtig, tenminste als we Rik mogen geloven. Hij reed en deed gelukkig niet mee aan de dutjes die de rest zo af en toe tussendoor deden. Gelukkig voor Rik hebben we niet de hele rit geslapen dus had hij ook nog zo af en toe wat aanspraak. 
Na een tussenstop voor de lunch komen we rond kwart over drie aan bij Watkins Glen State Park. Dit park bevindt zich in een grote kloof waar een riviertje doorheen stroomt. Je kan hier verschillende wandelingen maken. Dus camper op de parkeerplaats, wandelschoenen aan en gaan. 

Het riviertje zien we al snel stromen en we lopen stroom opwaarts naar de ingang van het park. Hier is het riviertje een watervalletje dat naar beneden stroomt met daarnaast een soort grot. Dit is de ingang. Het bijzondere van zo'n ingang is dat je het stadje waar we in zitten, meteen buiten sluit en je je midden in een natuurgebied bevind. We hadden al gelezen dat het veel trap lopen is. Dat komt doordat je echt in de kloof loopt ter hoogte van het riviertje. 

Het is er prachtig, de stenen rotswanden bestaan uit allemaal lagen die meters hoog boven ons uit torenen. Het water stroomt hier mooi tussen door en heeft een eigen weg uit de stenen geslepen waar het mooi doorheen stroomt. De wandelroute volgt het water, het pad gaat er langs, er over en zelfs er onderdoor. Ja je leest het goed, we lopen zelfs onder het water door. Gelukkig worden we vandaag een stuk minder nat dan gister ;-)

Na een kleine 1,5 uur zijn we weer terug bij de camper. We gaan op weg naar de camping. Na een uurtje rijden komen we in de buurt. De weg is afgesloten dus we mogen een omweggetje volgen. Na verschillende stille bospaden bereden te hebben en de nodige hertjes gespot te hebben rijden we het terrein op. Het ziet er stil en verlaten uit. Het ligt midden in het bos, er branden nauwelijks lampen en er lijkt niemand bij de receptie te zijn. Arie gaat voor de zekerheid even kijken. Er is niemand, maar we kunnen even bellen. Helaas blijkt niemand bereik te hebben op de camping. We rijden dan maar even een rondje over de camping. Normaal kan je je camper neerzetten en de volgende ochtend alles regelen voor de betaling. 
Op deze camping blijkt er niemand te zijn, alle stacaravans zijn leeg. De paden zijn allemaal net te smal waardoor je bij elke bocht een paar keer moet steken. Er branden geen lichten, alleen een klein lampje bij het toilethok. Nu we langer rond kijken zien we dat veel stacaravans er verwaarloosd uit zien. Het lijkt wel een spookcamping. Er bekruipt ons het gevoel dat we hier vannacht vooral niet moeten staan. En ondanks dat het al donker is, we trek hebben en moe zijn rijden we de camping, of wat er voor door moet gaan, weer af. 
Henny had met het kleine beetje wifi dat er op die camping wel bleek te zijn een andere camping in de buurt gevonden. We rijden hier naartoe. Daar aangekomen is er ook hier niemand bij de receptie, wel rijdt er een auto rond op de camping. We hebben even hoop dat we daar terecht kunnen. Bij onderzoek bij de receptie blijkt dat de camping al lang gesloten is. Vreemd dat er dan toch een auto rond rijdt. 

Goed, ook deze camping wordt het dus niet. We besluiten even terug naar het dorp te rijden in de hoop dat we daar wifi hebben. Het dorp blijkt te bestaan uit een kerk, een bar en twee huizen. Bellen kunnen we er niet, maar gelukkig heeft de bar wifi. We zoeken een paar campings op die in de buurt liggen. Het blijkt dat de camping van twee nachten geleden redelijk in de buurt is. We besluiten hier naar toe te gaan omdat veel andere campings ook weer dicht blijken te zijn. 

Uiteindelijk rijden we om acht uur de camping op. Henny vestigt vanavond het record snel koken. Binnen 20 minuutjes heeft ze het eten op tafel staan. Heerlijke gehaktballetjes, sperzieboontjes en aardappels. Met pindasaus erbij zou het Rik zijn lievelingsmaaltijd zijn. 
Wat een dag en vooral, wat een afsluiting.... morgen maar eens goed kijken naar welke camping we zullen gaan....