It was AMAZING

Hoe lekker is het om al, zo goed als, op de plaats van bestemming te zijn. Dat betekend dus dat we vanochtend niet vroeg weg hoeven, want we zijn er zo. Dus lekker op het gemakje wakker worden, douchen, ontbijten, bakkie koffie drinken en dan eens richting de watervallen. 

We hebben er zin in. Gisteravond was al zo spectaculair en bijzonder dat we enorm benieuwd zijn wat vandaag ons gaat brengen. We parkeren weer op dezelfde plek en kennen de route er naar toe dus al. Het begint meteen al goed met een paar zwarte (ja echt, die bestaan dus hier) eekhoorntjes die echt eens goed voor de foto gaan zitten. Ondanks dat we al tientallen eekhoorntjes hebben gezien de afgelopen weken, zijn we elke keer nog steeds enthousiast als we er eentje zien. 

Als we de brug over lopen worden we meteen weer overweldigd door de massa water en het geraas van de watervallen enkele tientallen meters verder op. De wind staat duidelijk anders, we voelen ook al spetters. Al snel lopen we langs de rivier en komen we steeds dichter bij de waterval. Alle vier worden we weer steeds enthousiaster en zijn we wederom overdonderd door de pracht en kracht van de watervallen. Na wat foto's genomen te hebben, hangen we enthousiast kletsend op de reling te kijken naar de watervallen. We kunnen uren blijven hangen, maar willen nog zo veel doen! 

Om te beginnen willen we naar Canada lopen. Met de camper zou dit een hoop gedoe zijn met een berg papierwerk, maar lopend is het goed te doen. Om in Canada te komen moeten we een lange brug over lopen die over de rivier gaat. In het midden is de grenslijn getrokken en zo lopen we van Amerika naar Canada. Rik en Dienke doen het natuurlijk voornamelijk voor de extra stempel in hun paspoort ;-) Gelukkig is er aan het eind van de brug dan ook een grenscontrole waar gelukkig in elk paspoort een stempel gezet wordt. En daar sta je dan, van een roadtrip door Amerika, naar een wandeling naar Canada. Canada lijkt duidelijk te weten hoe ze dit aan moeten pakken. Het is een enorme drukte en overal zijn tentjes om te eten en drinken. Dwars op de watervallen ligt een straat dat een waar pretpark lijkt. We gaan eerst maar even ergens lunchen voor we ons overal in gaan storten. 

Tijdens de lunch hebben we het over de zipline. Dienke wil dit heel erg graag, maar bij onderzoek vanuit Nederland bleek dat deze halverwege oktober al dicht gingen. Toen we zo heerlijk mijmerend op de reling hingen, zagen we zowaar dat de zipline in gebruik was. Zou het dan toch..... 
Henny biedt zich meteen aan om mee te gaan. De mannen bieden zich spontaan aan om foto's en filmpjes te maken. We vermoeden dat het een verkapte smoes is om niet mee te hoeven ;-) hoe dan ook, we zijn er blij mee. 

Na de lunch gaan we dus opzoek naar kaartjes. Eerst moet er het nodige papierwerk ingevuld worden en dan hebben we eindelijk de kaartjes. Met een groepje die dit ook gaan doen lopen we naar de toren waar vanaf de zipline naar beneden gaat. De lijn loopt aan de canadese kant, langs de watervallen. Het uitzicht moet dus wel spectaculair zijn. 
Gelukkig kunnen we veel kleuren hebben en staat de blauwe helm ons dan ook fantastisch die we op krijgen. Boven aan gekomen zijn we eigenlijk meteen aan de beurt. We worden in een harnas gehesen en voor we het weten hangen we in een soort stoeltje en wordt er afgeteld. We zien Arie en Rik een stuk lager aan de kant klaar staan met hun camera's. 
Het poortje gaat open en het lijkt alsof we vliegen! Het gevoel is onbeschrijfelijk, we suizen boven bomen, aan de rand van het water, met een adembenemend uitzicht op de watervallen. Vluchtig zwaaien we nog even naar de mannen om daarna snel weer op het uitzicht te focussen. Wat is het mooi. Wat is dit gaaf. Als je toch zou kunnen vliegen..... zou dat vast zoals dit voelen. Vrij en licht en een geweldig uitzicht. We genieten enorm en eigenlijk veel te snel hebben we weer vaste grond onder onze voeten. We roepen meteen dat we nog een keer willen, maar dat kunnen we de mannen natuurlijk niet aan doen. We moeten wachten op de rest van het groepje zodat we gezamenlijk naar boven gebracht kunnen worden. Wij genieten samen nog even na en kijken naar die als maar indrukwekkende waterval die maar naar beneden blijft storten.

Boven gekomen gaan we op zoek naar de mannen, zij waren ook op zoek naar ons en gelukkig lopen we beide in de juiste richting en komen we elkaar halverwege tegen. Voluit vertellen we aan de mannen hoe het was. Zij op hun beurt laten ons het filmpje zien dat ze van ons gemaakt hebben. Geweldig! 

Ondanks dat we natuurlijk voor het natuurschoon gekomen zijn, vinden we het wel leuk om even die straat in te lopen die aan doet als een pretpark.  Enorm is het en er is van alles te vinden. Van een casino tot een spookhuis en van een racebaan tot een binnenspeeltuin. Alles is er, gelukkig dus ook een koffietentje waar we even lekker koffie kunnen drinken. Aan die straat is ook een groot reuzenrad, Rik wil hier wel in om eens te kijken hoe het uitzicht is. Henny en Dienke bieden zich aan om mee te gaan en Arie is zeer bereidwillig om op de tassen te passen. Vanaf boven in het reuzenrad is het uitzicht enorm. We kunnen een heel stuk Canada in kijken en ook enorm ver Amerika in. Natuurlijk is het zicht op de watervallen ook erg mooi. We boffen want we mogen wel vier rondjes maken, vier keer genieten dus. 

Dan wordt het toch ook echt tijd dat we iets met z'n viertjes gaan doen. Zowel van Amerikaanse als Canadese kant vaart een boot die The maid of the mist heet. Deze boten varen langs de watervallen en komen er enorm dicht bij. We gaan dit vanuit de Amerikaanse kant doen. Die boten zitten namelijk de helft minder vol. Dus wij weer die lange brug over, op weg weer naar Amerika. Gelukkig mogen we er nog steeds in. 

Als we bij de boot aan komen kunnen we in een keer doorlopen. Al lopend doen we onze geweldige roze poncho's aan, we schijnen nat te kunnen worden. Aries camera is daarom dan ook vakkundig ingepakt in een diepvrieszak zodat hij wel foto's kan maken. We varen eerst langs een deel van de waterval (de waterval komt op twee plaatsen naar beneden) hier gaan we op redelijke afstand langs. Daarna varen we verder naar het tweede gedeelte, blijkbaar kunnen we hier heel dicht bij komen. Met dicht bij komen bedoel ik dat we net niet onder de waterstroom heen varen maar er net langs. We varen dus door alle nevel. De nevel is enorm, meters hoog, meters breed en natuurlijk erg nat. 

Zo dicht bij de waterval komen, het gebulder dat vele malen harder is dan wat we ervoor gehoord hebben en daarbij het water ook echt voelen is enorm. Hoe moet je dat nu omschrijven als je het niet mee gemaakt hebt.... ik wil het wel, maar weet het niet zo goed. Het is zo groots, je voelt je zo een met dit enorme natuur geweld, je voelt je zo nietig en klein en tegelijk zo groot doordat je daar op die boot mag staan.
Ook dit gaat veel te snel voorbij en voor we het weten leggen we al weer aan. Het liefst zouden we nog een keer gaan om dit nogmaals te mogen ervaren. Maar ook wij worden moe en ondanks onze roze poncho's zijn we toch een beetje nat geworden en krijgen we het koud. Het is ook een lange dag geweest en tegen de tijd dat we bij de camper aan komen hebben we bijna 10 kilometer in de benen zitten en is het tijd voor koffie. Op de parkeerplaats drinken we eerst even iets warms voor we richting camping gaan. 

We maken eerst nog even een tussen stop bij een supermarkt en spotten daar een pizzeria. Hoewel we graag koken, is dat toch wel erg lekker na zo'n indrukwekkende en vermoeiende dag. We bestellen dus een grote pizza en nemen die mee naar de camping. We lijken wel uitgehongerd. Moe hangen we de rest van de avond op de bank, nagenietend van deze fantastische dag. Of zoals ze hier in Amerika zeggen. 
It was AMAZING!