Natuurpracht

Vanochtend stonden we op tijd op.  Rik en Dienke waren al wakker, doordat de zon hier om vijf uur al opkomt was het al lekker licht. 

We komen dan ook meer dan op tijd aan bij de tourorganisatie. Doordat deze canyons zich bevinden op een Navajo reservaat mag je er niet zelf in. Dit kan alleen met wen tour. Het stuk van Antilope Canyon behoort niet één familie toe waardoor er meerdere reisorganisaties een trip aanbieden naar de canyon. Het is er erg druk en veel tijd om rond te kijken en foto’s te maken is er niet echt.  Wij hebben onze trip geboekt bij een organisatie (en dus bij een indiaanse familie) die zelf wen stuk land hebben binnen het reservaat. Op dat stuk land van die familie zit dus een slotcanyon zoals dat heet. (Net als antilope canyon, dit is ook een slot).  We gaan dus niet naar dé Antilope Canyon, maar naar een soort gelijke. Doordat dit stuk land van die ene familie is betekend dit, dat zij bepalen wij en wanneer er iemand mag komen. Zij streven er ook naar dat je nooit met meer dan 1 groep door de canyon loopt. Ook heb je hier wat meer tijd om rond te kijken en foto’s te maken. 

We vertrekken met een groep van 15 man in een soort open jeep. We vangen lekker veel wind wat met deze temperatuur heerlijk is!  Na een klein stukje snelweg komen we bij het reservaat van de familie aan. Dit stuk grond is opgedeeld en verschillende familieleden hebben hen ranch daar. Terwijl wij door het land rijden (rijden.... het voelt soms als racen!) krijgen wij veel informatie over het land. Hoe het tot stand gekomen, wie waar woont, welke dieren er grazen en wat erg interessant is, wat zij met de verschillende soorten planten doen die hier groeien. Eentje die hier groeit is salie, niet zoals wij die veel kennen maar een broertje ervan. Deze plant heeft zich aangepast aan het leven in de woestijn. De plant heeft geen breed blad, maar soort sprietjes. Zo raakt de plant niet zo snel zijn vocht kwijt. Iets dat erg handig is hier in de woestijn. Het gebruik van salie zoals die in Europa ook bekend is, het reinigen van huizen en gebouwen en mensen van negatieve energie, komt bij de indianen vandaan.  Naast dat hebben zij nog tal van andere mogelijkheden voor de salie. Het is mooi om te horen dat de indianen in deze tijd nog zo dicht bij de natuur staan. 

Na een leuke rit komen we bij een stuk aan waar we niet meer verder kunnen met de auto. We lopen het laatste stukje. Voor we gaan lopen drukt Bob, onze gids, ons nog even op het hard dat we in de woestijn zijn. En dat daar meerdere gevaarlijke dieren leven. Hij schudt zo even een rijtje met giftige slangen uit zijn mouw..... Goed, we zijn weer alert. 

Het is maar een klein stukje lopen voor we bij de slotcanyon zijn. Eigenlijk ziet het er meteen al prachtig uit! Hoewel volgens Bob het mooiste stuk nog moet komen. Door voornamelijk zand en wind, en ook wel door water, zijn de rotswanden gevormd en hebben ze hun rondingen gekregen. De laagjes geven een prachtig kleurenpalet van aardetinten. Vol verwondering lopen we er rond. Je voelt je klein en nietig bij deze pracht. We kijken onze ogen uit en genieten van de tijd die we hier hebben. Dit is nu echt zo’n plek waar je het liefst in een hoekje wil gaan zitten en genieten van de pracht en de energie die hier stroomt. Voor de indianen zijn slotcanyons heilige plaatsen. Ik moet zeggen, dat snap ik. Je voelt het al je er bent. 

Na een uurtje moeten we echt weg en maken we eerst de wandeling door de woestijn terug naar de jeep. Eenmaal in het stadje Page besluiten we een rondje te lopen en daar ook ergens een hapje te eten. Hierna keren we terug naar de camping. Doordat onze camping op het Glen dat oa bekend is door het enorme stuwmeer. Er wordt hier voor ene groot gedeelte van deze staat stroom opgewekt. Wij bezoeken het bezoekerscentrum waar wij meteen meer te weten komen over hoe alles werkt, hoe de dam gebouwd is en welke dieren er hier in het park leven. Interessant om alles te zien en te lezen. Vooral Rik kan hier zijn hart ophalen, zo’n stuwmeer is tenslotte een grote afsluiter 😉 

We rijden lekker naar de camping en hebben een heerlijk hangmiddagje. Vanavond willen we met zonsondergang (ja nieuwe poging, nieuwe kansen) naar Horshshoebend. Dit is een punt waar de Colorado River een hele scherpe bocht maakt waardoor het op een hoefijzer lijkt. Nadat we lekker gehangen, geslapen, ontspannen hebben eten we op tijd en rijden dan naar het beginpunt. Het laatste stuk is namelijk een kleine wandeling voor je bij het punt komt waar je de hoefijzer goed kan zien. Wij sluiten aan bij de horde toeristen, we zijn duidelijk niet de enige. Overdag schijnt het helemaal een gekkenhuis te zijn. We hebben een mooi plekje waarvandaan we de rivier goed kunnen zien en we wachten, al kletsend met wat andere Nederlandse toeristen, de zonsondergang af. Uiteraard levert het mooie plaatjes op. En buiten dat hebben we een gezellige avond. Terug op de camping hebben we wel een ijsje verdiend en drinken we nog een kopje koffie en thee. 

Het was weer een mooie dag. Hopelijk zorgen alle herinneringen voor een heerlijke nachtrust.