Boston

Speciaal voor Janine aka Sjaan, welkom op onze blog! Uit betrouwbare bron weten we dat jij onze blog vaak 's nachts leest als je jullie geweldige, paar weken oude zoon aan het voeden bent. Geef hem een dikke knuffel van ons viertjes Natuurlijk weten we dat Sjaan niet de enige trouwe lezer is. De blog lezen is vaste prik bij het ontbijt, tijdens nachtdiensten en op lege momentjes gedurende de dag. Het is zo leuk om jullie reacties te lezen via de blog, appjes en mailtjes en te weten dat jullie meelezen met ons avontuur.

Vandaag hebben we ook wederom een heerlijke dag gehad. Na ons ontbijtje zijn Henny en Dienke een rondje over de camping gaan lopen. Arie en Rik hebben in de tussentijd een camping uitgezocht en lekker koffie gezet. Ook bij daglicht is het meer prachtig! Via de wifi kan Henny even met haar moeder bellen. Ze vindt het maar wat bijzonder dat er zomaar even vanuit Amerika gebeld kan worden. Als je 92 bent, mag je dat natuurlijk ook heel bijzonder vinden.

We drinken een bakkie en gaan op weg naar Boston. Het is de bedoeling dat we net aan de rand van Boston de camper parkeren en dan met de metro naar het centrum gaan waar we Ronnie zullen ontmoeten. Met de camper Boston in en daar parkeren is niet te doen. In tegenstelling tot het westen van Amerika is het oosten veel minder ingesteld op campers. In dorpen en steden zijn nauwelijks parkeerplekken te vinden. Na even zoeken staan we op een parkeerplek bij een grote supermarkt. Helaas voor ons zien we j gelukkig wel net op tijd, bij een bord staan dat we er maximaal twee uur mogen staan. Dus we gaan allemaal weer zitten en starten de camper weer.

Het verloop van dat tussenliggende half uur zal ik u besparen ;-) Waar vier kapiteins op een schip zitten gaat het niet altijd even soepel wat betreft de te varen koers. Als we eindelijk een plek gevonden hebben adviseren een paar hardlopers ons om in die wijk niet te parkeren en al helemaal niet met een camper. We willen natuurlijk geen risico lopen en stappen weer in. Uiteindelijk vinden we een supermarkt waar we prima kunnen parkeren. Vanaf hier nemen we een taxi naar het centrum, waar we met Ronnie afspreken.

Wat leuk om te zien dat je, ook na elkaar jaren niet gezien te hebben, elkaar direct herkent in de mensenmassa. We besluiten chinees te gaan eten in Chinatown. Als een volleerd gids loodst hij ons door de stad naar Chinatown. We komen aan bij een chinees waar alleen maar chinezen zitten, dit zijn vaak de beste. Dat blijkt ook wel, we eten er heerlijk. Maar zijn ook erg blij dat Ronnie er bij is. Bij deze chinees ga je aan een tafel zitten (tot zo ver niks vreemds) en dan lopen er serveersters langs met karretjes met allerlei gerechtjes er op. In rap engels, met zo hier en daar een chinees accent, vertellen ze wat het is. Als je de gerechten niet kent en overal maar ja op zou zeggen heb je zo ineens een bordje met kippenpootjes voor je staan. Gelukkig gebeurt dit dus niet, met dank aan Ronnie. We eten heerlijk en kletsen over van alles en nog wat.

Na de lunch brengt Ronnie ons richting de freedom trail, route van de vrijheid. Dit is een pad die in een gekleurde lijn door Boston heen loopt en zo langs allemaal historische gebouwen komt die te maken hebben met het ontstaan van Boston. Hier nemen we ook weer afscheid van Ronnie, hij moet er weer vandoor. Het was leuk om elkaar zo even te kunnen zien en spreken. Wij lopen een stuk van de trail. De oude gebouwen zijn prachtig en het contrast met grote, moderne gebouwen is bijzonder om te zien. Na een stuk lopen worden we in de verleiding gebracht door zo'n heerlijk toeristische hop-on-hop-of bus. Omdat we er al een rit op hebben zitten en de nodige kilometers al weer hebben genomen, besluiten we dat te doen. Nu kunnen we heerlijk twee uurtjes zitten, kijken en luisteren naar het verhaal over de stad. Echt even heerlijk zo genieten van alles om ons heen en er vooral weinig moeite voor hoeven doen.

Bij terugkomst is het al weer zes uur en begint het al te schemeren. We gaan weer naar de camper, eten lekker een broodje en rijden dan richting onze camping in Salem. We komen in het donker aan en de plek lijkt wat klein. Of wij wennen zo aan al het grootse en ruime hier in Amerika. We verwachten dat het uitzicht morgenochtend prachtig zal zijn. We duimen ervoor.

Ps: er is een filmpje geplaatst over het walvisspotten