Walvissen!

Vanochtend zijn we vroeg op gestaan. Het zal ons natuurlijk niet gebeuren dat we ook maar iets te laat komen. We mogen de camper ergens op de camping parkeren zodat we naar het dorp kunnen lopen.

Al snel hebben we het idee dat we veel te warm gekleed zijn. (Wat natuurlijk niet zo is als we op de boot zitten, maar wel hier in de zon waar we vals plat omhoog lopen) Provincetown is een erg leuk dorpje om te zien, zoals Arie en Rik gisteravond al zeiden. Om die reden hebben Henny en Dienke ook de opdracht gekregen om gewoon door te lopen en niet te veel naar alle leuke winkeltjes te kijken. Alsof wij dat ooit zouden doen.....

Als we in de haven aankomen staat er al een kleine rij voor de boot. We sluiten aan en al snel mogen we aan boord. We gaan helemaal op de voorste punt van de boot zitten. We zijn natuurlijk ruimschoots op tijd en hebben dan ook tijd zat om ons zenuwachtig te maken. Het voelt alsof we op schoolreisje gaan. We duimen allemaal hard dat we ook maar iets gaan zien.

Eenmaal op de boot krijgen we te horen dat er wat venijnige stromingen komen en dat we pilletjes tegen reisziekte kunnen krijgen. Wij zouden ons niet zijn als we niet tot in de puntjes voorbereid zouden zijn, die pilletjes hebben we voor de zekerheid alvast genomen. Iets waar we later erg dankbaar voor zijn.

Normaal is het 45 minuten varen om de baai uit te komen en daarna is de kans op het spotten van walvissen. Echter varen we nog geen kwartier als de motor uit gezet wordt. Dit is een teken dat iemand van de bemanning iets gezien heeft, vaak is dat het spuiten van het water. Je merkt dat iedereen op de boot meteen eens soort enthousiaste spanning heeft, zouden we ze nu al zien.... na een minuutje of tien varen we verder, de walvis laat zich niet meer zien.

Na een tijdje valt de motor weer stil, er is weer wat gezien op 11 uur. Iedereen tuurt in de golven. En bij deze wil ik, Dienke, mij nogmaals verexcuseren voor mijn enthousiaste uitlatingen bij het zien van de eerste walvis. Ik geef graag de schuld aan mijn moeder, ik lijk op haar.

Na die ene walvis is het een groot feest geworden, we hebben er verschillende gezien. Niet alleen ver weg, zoals de eerste, maar ook dicht naast de boot. Ze zijn enorm! Het is niet te omschrijven hoe het is om zo'n enorm mooi dier van dichtbij te mogen bekijken. We genieten enorm, zo erg, dat we soms niet eens merken hoe koud we het hebben of hoe nat we zijn van de golven die aan boord komen. Het doet ons niets, de walvissen geven ons vleugels. Als toegift zien we er zelfs eentje die niet een duik maakt, maar recht omhoog de zee uit springt. Dit doen walvissen niet zo vaak. Niemand van ons heeft dit kunnen vastleggen, maar we hebben alle vier genoten van dit prachtige schouwspel. Helaas moeten we weer terug naar de haven. Op de terugweg is de zee nog ruwer geworden en als toegift komt er nog een walvisje naast te boot. Het blijft geweldig.

Genietend zitten we met z'n vieren naast elkaar. We hebben gewoon echt walvissen gezien! Op de terugweg mogen we wel winkeltjes kijken en drinken we nog even ergens een bakkie koffie voor we terug lopen naar de camping.

Daar aangekomen zoeken we een camping op voor vanavond, iets wat een uitdaging wordt aangezien veel campings vanaf half oktober dicht blijken te zijn.... gelukkig is geen uitdaging ons te gek en vinden Arie, Henny en Rik ook gewoon weer een camping. We hebben een ritje van een paar uur voor de boeg naar Plymouth, hier komen we op werkelijk waar, wederom een geweldige camping dat aan een meer ligt. Mooier kunnen we het niet treffen.

Morgen gaan we richting Boston, waar een lunch met onze neef Ronnie op de planning staat. Hoe gezellig is dat, zo ver van huis en zo dicht bij familie